سیگار...!!

دوازده سال پیش بود...!

دوتا پسر هشت ساله که آرامش خونه باغ پدربزرگشون رو  با شری ها و سر صداهاشون به هم ریخته اند.

یکی از اون دوتا پسر من بودم و اون یکی علیرضا پسر عمه ای که از برادرام بیشتر دوستش دارم و تا حالا هم یه رفیق خوب بوده وهم یه هم راز...!

دوتا پسری که هیچ وقت یه ستاره ی روشن تو طالع شون نبوده و همیشه حسرت وجود سایه ای امن رو بالا سر خودشون احساس میکردند و از این مردم کوکی که به هیچ وجه به فکر تغییر نمی افتند دل گیر شده بودن و فراری...

فراری که خودشون رو تنها کرد

دوازده سال پیش مادر بزرگ و عمه های این دوتا پسر برای ساکت کردنشون پیشنهاد کشیدن قلیون بهشون میدن تا دود این قلیون به ما بخوره و حالمون بد بشه و ساکت بشیم ولی همون روز باعث شد که ما به سمتش بریم و همش اصرار به کشیدن کنیم...

اون روزا وقتی قلیون میکشیدیم براشون جالب بود که این دوتا پچه چه جالب قلیون میکشن ولی رفته رفته ما بزرگ تر شدیم و برامون منع کردن که دست به قلیون بزنیم.! ما هم همیشه در فکر یه راه برای مخفیانه کشیدن قلیون بودیم

گذشت...! تا وقتی که زمونه بامون کاری کرد که جفتمون سیگاری شدیم و یادمون داد که فقط سیگاره که رفیق تنهایی مونه...

الان پنچ ساله که رفیق تنهایی ام شده و به همه میگم :

سیگار میکشم که از زمونه نکشم

ما که از زمونه میکشیم پس بزار این رو هم بکشیم

و یا ...

خیلی ها میگن که من دیونه شدم از بس که فکر میکنم تاحالا که این فکر کردن ها خوب بوده

چون...!

توی اون شب سیاهی که خودم بودم و کویر و یه عالمه ستاره و یه دنیا خاطره ی خوب و بد همراه کلی کار نیمه تموم توی زندگیم به این فکر میکردم که هر قصه ای چه زیبا باشه چه تلخ بلاخره باید یه پایانی داشته باشه...!

قصه ی دوازده ساله ی من توی اون شب رنگ پایان گرفت.تصمیم گرفتم که سیگار رو بزارم کنار و بعد از حدود ده روز تونستم آخرین سرفصل رو هم بازی کنم .

حالا اگه کسی ازم بپرسه چرا؟ یا چطور؟

بهش میگم فهمیدم که سیگار هم رفیق صادقی نبود. من بهش اعتماد کردم ولی اون خیانت کرد...

...

به امید روزی که علیرضا هم به باور برسد...!